Cerkak "Dhasar Apes Tenan !!!"

W

ayah esuk manuk padha cluit-cluit, pitik padha ngluruk, srengenge sing wis katon padhang. Seger hawa esuk kuwi kagawa anggone aku tangi turu. Ibuku wis masak ana dapur nyiapke sarapan kanggo aku lan bapak. Lajeng biasane bapak esuk-esuk wis menyang ana kebon. Saben esuk pagaweyan ing keluwargaku kaya ngono.

                Wayahe aku nyiapake kanggo sekolah. Sakwise  sarapan aku siap-siap mangkat sekolah. Nanging sadurunge iku aku pamitan karo ibuku.

“Bu, kula budhal riyin nggih, nuwun doa restunipun.” karo ngambung tangan ibu.

“Oh, ya Nduk.”

“Lha bapakmu endi,,,jarene meh ngeterke sekolah yahmene kok durung siap-siap.”

                Memang biasane aku sekolah diterake bapak nganti tekan ngarep sekolahan. Dalan sing dakliwati adoh saka omah. Kira-kira telu kilometeran. Dadine anggonku mangkat saka omah  rada gasik. Tekan tengah dalan ora ngerti asal muasale ban sepedha montor sing daktumpaki nggembos. Aku kepeksa mandheg. Ban mburi diiling-ilingi bapak.

“Duh, tenan ki Nduk. Banne empuk ngene.”

                Sawise diteliti bapak, jebule ban buri gembos, amarga kecocog paku reng. Pranyata pancen bocor. Sepedha montor banjur dituntun. Aku mlaku ana mburine bapak. Aku ngrasakake kesel. Wis mlaku luwih saka siji kilometer ora ana tambal ban. Wis jam pitu anggone montor dak surung. Padha wae jam pitu gerbang sekolahan wis ditutup. Aku wis pasrah.

“Nduk, wis jam pitu ngene nanging durung ketemu tambal ban.” Bapakke ngomong karo anakke.

“Mboten menapa bapak. Kula boten budhal mawon.” Sedhih anggonku mangsuli

Kringet gobyos ing sadalan-dalan ora dak gubris. “Aku kesel nanging isih luwih kesel bapak kang nuntun sepedha montor.” Pikirku.

                Ana sing kandha yen tukang tambal ban iku dununge mlebu gang. Aku karo bapak terus mlaku. Jebul ana tenan.

“Alhamdulilah nduk,” karo menggeh-menggeh nafase bapak. Saking adohe anggone nuntun sepedha kang gembos banne.

“Inggih Pak, Alhamdulilah,”

Aku ngrasakake    kesel.Wis mlaku luwih saka siji kilometer ora ana tambal ban.

                Banjur bapak njelaske masalah sepedha montore iku. Bareng ban dibuka ban jero dhedhel dhuwel. Amarga saking ambane, akhire ban iku ora kena ditambal, nanging kudu diganti.

“ Ya wis ora apa-apa, daripadha ora bisa mlaku ya Nduk?” Bapak katon pasrah. Wis lega anggone bapak nuntun sepedha montor, saiki wis ketemu tambal ban. Ananging ora ditambal malah diganti ban anyar.

“Saruju Pak! Bapak leyeh-leyeh riyin kaliyan nengga gantos ban ingkang enggal,” atiku katon mesakke bapak.

                Sarampunge masang ban, aku dijak bapak bali. Limangatus meter, lagi wae mungkur saka tambal ban, ana masalah maneh sepedha montor kang daktumpaki karo bapak. Dalan lekak-lekok sing sepi, kang akeh wit-witan diliwati. Sadurunge tekan omah lagi tekan tengah dalan sepedha montor mogok.

“Wah, ana apa maneh iki, kok mogok?” anggone bapak maturi aku. Sepedha montore ditingali karo bapak kanthi teliti. Jebul bensine entek. Aku ngetutke bapak golek wong sing adol bensin. Isih adoh dalan arep nuju omahku. Dasar apes, meh mangkat sekolah ujunge ora mlebu, lagi tekan dalan kesel mlaku goleki tukang tambal ban lan golek wong sing adol bensin.

* * *