Srengenge lagi mendiring ing
pusering jagad, nglumpuhake saindhenging susuh angin kang pating semampir ing
sakdhuwuring pang-pang cilik. Panase tansah panjer ing dhuwur bun-bunan, kaya
mbeset-beseti kulit daging sing meh garing nglinting. Kaya menggkono kahanan
lakuku, jenengku Druna utawa Kumbayana, sing duweni teges wadah banyu, aran kuwi
dipilih kanggo ngelengake sejarah lan prastawa kelairanku. ramandaku Prabu Buratwaja, ratu ana ing
Hargajambangan. Minangka anak sulung aku tansah digadang kanggo ngenteni
panjenengane dadi ratu. Hargajambangan kuwi sejatine negara cilik, ananging sakbubare
keris pulanggeni ana ing kana, Hargajambangan tansah misuwur lan dadi negara
kang diwedeni ana jagat percaturan Antasangin.
Nalika panjenengane wis yuswa,
Hargajambangan dipasarahake marang aku, aku tansah bombong amerga ora suwe
meneh bakal dadi ratu kang disegani dening sakantero Antasangin, ananging durung tutuk rasa bombong ing atiku,
ramanda Prabu ngendika yen keris pulangeni wis wayahe dibalekke marang sing
dhuwe Begawan Abiyasa ing tanah Jawa. Krungu kuwi atiku tansah cuwa dening
keputusane ramanda Prabu, ing pikiranku mlaku pitakonan-pitakonan gedhe, kepiye
dadine Hargajambangan tanpa pulanggeni? Apa negara-negara Antasangin isih
bakalan tundhuk karo Hargajambangan?
Atiku saya suwe saya ora karuan, wis
bolak-balik aku nyoba nyuwun dening ramanda Prabu kanggo batalke kekarepan
kuwi, anaging ana ing salah sawijining dina, keris pulanggeni kuwi kelakon
digawa menyang Jawa dening Sucitra, kanca seperguruan sing wis tak anggep kaya
adhiku dhewe. Ora maksut mlayu saka
tanggungjawab, aku mutusake menyang Jawa kanggo nemoni lan merguru marang
Begawan Abiyasa kanti pangarep-arep bisa pinaringan senjata sekelas pulanggeni
kanggo mimpin Hargajambangan..
Saya suwe lan saya aduh anggonku
mlaku saka negera Hargajambangan, ora krasa pipiku teles dening eluh kang mili.
Abot tenan rasane lunga adoh saka ibu lan ramanda Prabu, sing kawet cilik
ngebaki awakku kanti rasa tresna. Lakuku
mandheg ana ing pinggir samudra, kahanan hening lan sepi, amung lakune ombak
kang tansah kumandang ing sak jroneng kuping. Oh Sang Hyang Agawe Jagat, kepiye
carane awakku bisa nyebrangi samudra sakamba iki? Ing atiku netepke janji yen
sapa wae kang bisa biyantu aku nyebrang samudra kuwi yen wedok bakalan takdadekake
bojo, lan nek lanang bakal takdadekake kadang. Ora suwe saka olehku ngukir
janji ing ati, saka dhuwur langit, katon jaran miber kang nyedaki lan menehi
isarat, supaya aku menek ana ing gegere.
Apa kewan iki dikirim para dewa kango nulung aku? Nyebranggke awakku
menyang tanah Jawa? Tanpa mikir suwe, aku nglakoni babakan kang diisaratake.
Swiwine dikebaske, saya dhuwur lan saya dhuwur. Tanpa diperintah kewan ayu kuwi
wis weruh tujuanku menyang tanah Jawa.
Ora suwe sakbubare kuwi, aku tekan
tanah Jawa, tansah senenge atiku. Jaran kang duweni jasa gedhe marang aku kuwi
ngematke aku kanthi pangarep-arep supaya aku melu dheweke, dumugi ing salah sawijining
taman kembang kang endah, kebak hawa seger kang kumandang sayup-sayup suara
kidung rerepan san saya merdu ditambah suara-suara peksi kang pating sumaut
kaya lagi padha gegojekan. Dina mawa dina ora dakngerteni itunge aku ana ing
taman kuwi. Ing sawijining dina, widodari ayu nemoni aku, widodari kang paring
asma Wilutama, katresnan bareng ngukir rasa lan raga bebarengan, katresnan
antararane pria lan wanita. Saka sarot mripate kang nggawa binar kesucen, aku
digawe kaget amerga binar mripat kuwi matane jaran kang pirang-pirang dina
ngancani aku, ananging panemu kuwi ora bisa kewedar saka ati.
Wulan mawa wulan terus wae pungkas, ora dinyana jaran
wadon kuwi meteng lan nglaerake jabang bayi manungsa lanang kang wajahe tansah
mirip karo wajahku. Jabang bayi lanang kuwi paring nama Aswatama, aswa sing
tegese jaran lan tama sing tegese utama. Wis bisa katebak yen widodari Wilotama
kang madu katresnan bebarengan karo aku, sejatine uga jaran kang wis nulung
aku, tansah senenge atiku. Ananging durung tutuk rasa senengku, Wilotama kang
tansah daktresnani pamit bali menyang kayangan. Ajur mumur rasane ati, ora
kebayang rasane uripku tanpa dheweke kang daktresnani.
“Oh ngger
anakku Aswatama, nangiso sing banter ngger, ben biyungmu batalke niyatane
ninggal aku lan awakmu!”
Tidak ada komentar:
Posting Komentar