Lirih-lirih carita kawiwitan nyedaki riyaya Kurban, tandha yen wis wancine kanggo bali desa. Bali menyang daleme bapak ibu ing Rembang. Omah kang wis sangalas taun dadi panggonku ngupakara awak. Wiwit dilairke nganti seprene gedhene. Sanadyan dudu kraton magrong-magrong nanging ora ana sing bisa nggantekake omah kuwi lan rasa ayeme.
Mlakuning sikil mesthi wae gawa kembanging urip, kaya dene
turu kang nggawa impen. Ya ngeneki lakuku nalika bali menyang desa. Kawiwitan
saka Gunungpati montorku daktumpaki napaki panase aspal kang kobong dening
srengenge. Benter lan panase awan kuwi ora banjur ngalangi niyatku bali menyang
desa. Kaya dhisik-dhisikan karo peksi sing meh bali menyang susuhe, mungkasi lakune oleh golek pangan
sakparan-paran.
Kira-kira telung jam setengah aku teka ing bumi lairku kuwi,
dipethuk dening segere hawa gunung kang beda banget karo padatan ing Semarang
kang panase ngluwihi. Rasa seneng campur kangen bapak ibu isa lerem nalika bisa
ngulungake tangan nyuwun astanipun panjanengane kanggo diaras. Ya kaya kuwi aku
yen bali menyang omah.
Wiwit dina Selasa tanggal 23 anggonku bali desa. Ing kono
sanadyan gaweane mung mangan lan turu, ananging kabeh krasa kapenak wae. Amerga
wis ora prelu mikir babagan management dhuwit
lan wektu kanggo ngerjakke tugas, mung kari dina ayem kanggo refresh otak sing krasa kesel. Sanadyan
ora mara neng endi-endi naging preinan riyaya Kurban iki banget nyenengke bisa
kumpul karo kulawarga. Kaya unen-unen sing unine “mangan ra mangan sing penting
kumpul”. Awit riyaya Kurban kapengker aku ora isa ngrasakke kumpul kulawarga
kaya mangkene.
Dina-dina terus wae lumaku nggantekake detik, menit lan jam.
Limang dina dirasa wektu kang sedhela banget. Kamangka rasa ati durung pengen
bali, kamangka isih pingin ngrasakake hawa desaku sing ayem lan sepi ora ana
swara hurag-huruging montor kang liwat kaya yen neng papan nggonku ngangsu
kawruh. Kanthi pangestu saking bapak
ibu, aku mangkat saka Rembang tanpa kanca, dhewekan mung batur sepedha montor
lan tas ing dhuwur geger.
Ing dalan, kaya padatan macet ora tau kecer saka lakuku,
sejam dhewe aku kena macet ing telung titik, kuwi wis cukup ngentekake tenaga
amerga mungsuhe truk lan montor-montor gendhe. Durung maneh kudu setiti anggone
nyeter. Anaging kuwi ora banjur dadi pepalang abot kanggoku, kabeh dakniyati
kanthi nggolek pangestu Gusti Ingkang Mahaagung.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar